มีสินค้าบริการอยู่เป็นจำนวนมากที่มีความพยายามอยากเข้าไปนั่งอยู่ในใจของลูกค้า แต่ทว่าผลลัพธ์กลับตรงกันข้าม
ตัวอย่างเช่นทีมพัฒนาสินค้าที่ตั้งใจใส่ Feature ต่างๆเข้าไปในสินค้าของตน เพราะอยากให้สินค้านั้นมีความโดดเด่นกว่าคู่แข่ง กลับกลายเป็นว่า Feature ที่เยอะเกินความต้องการในมุมของลูกค้านั้นมีราคาสูงกว่าที่ลูกค้าต้องการ
[ ตัวอย่างจาก AntiClassroom จากที่เคยสอบถามพนักงานขายเครื่องดูดฝุ่นแบรนด์หนึ่ง รุ่นที่ขายดีที่สุดของเครื่องดูดฝุ่นจะมีราคาอยู่ที่ 4 หลัก มีคุณสมบัติพื้นฐานเช่นดูดฝุ่นได้ ตัวเครื่องไม่หนัก และเสียงไม่ดังจนเกินไป ส่วนรุ่นที่ไม่ค่อยเป็นที่นิยม คือรุ่นที่ราคา 5 หลัก เป็นเครื่องดูดฝุ่นแบบไร้สาย มีคุณสมบัติตั้งแต่ดูดฝุ่น, ถูพื้นแบบระบบไอน้ำ, และเก็บเสียง]
จากตัวอย่างข้างต้น การออกแบบที่ชาญฉลาดไม่ใช่การประโคมใส่ Feature ให้เยอะไว้ก่อน แต่มันคือการใส่สิ่งที่ “ใช่” เพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น
และสิ่งนี้เองคือการโฟกัสไปที่งานหลัก และจัดลำดับสิ่งสำคัญของแบรนด์ให้ดี
การปฏิเสธต่อทุกสิ่งที่ไม่ได้ก่อให้เกิดประสบการณ์หลักที่แบรนด์อยากส่งมอบ เช่นกระเป๋าแบรนด์เนม ที่แก่นของแบรนด์คือต้องการบ่งบอกความเป็นตัวตนของผู้ใช้ หน้าที่หลักของสินค้าของเราในมุมของลูกค้าคืออะไร เน้นไปที่จุดนั้น
การลดสิ่งที่ทำให้เราเผลอไผลออกจากเนื้อแท้ของความเป็นแบรนด์ เราจึงจะสามารถมุ่งเป้าไปที่ทรัพยากรที่เรามี และสร้างสรรค์สิ่งที่ใช่ออกมาได้ในท้ายที่สุด
ที่มา: แปลและเรียบเรียงจากบทความภาษาอังกฤษของคุณ Daniel Patrick Maddox